Ξεκίνησαν οι οβριές !
Μα τι είναι τέλος πάντων αυτές οι οβριές, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, προκαλούν χαμό στα χωριά!Κατά τα μέσα του Μάρτη, όλοι μας κοιτάμε τριγύρω, μήπως δούμε καμία από τις κατάπικρες κορφούλες, που βρίσκονται στο τραπέζι μας για τουλάχιστον δύο μήνες.
Οι όχτοι όπου βγαίνουν οι οβριές, είναι συνήθως απότομοι και οι πτώσεις και τα στραβοπατήματα, είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Τις τσιγαρίζουμε σε λίγο ελαιόλαδο ή τις μαγειρεύουμε στην κατσαρόλα με ελάχιστο νερό. Τα αυγά, το κατσίκι και το χταπόδι (συνοδευτικά), είναι οι καλύτεροι φίλοι της οβριάς.
Μα τι είναι τέλος πάντων αυτές οι οβριές, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, προκαλούν χαμό στα χωριά!Κατά τα μέσα του Μάρτη, όλοι μας κοιτάμε τριγύρω, μήπως δούμε καμία από τις κατάπικρες κορφούλες, που βρίσκονται στο τραπέζι μας για τουλάχιστον δύο μήνες.
Οι όχτοι όπου βγαίνουν οι οβριές, είναι συνήθως απότομοι και οι πτώσεις και τα στραβοπατήματα, είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Επίσης στο peak της σεζόν, κατά τον Μάιο, τα φιδάκια αρχίζουν να ξυπνάνε – και θέλει πολύ προσοχή !
Και το χειρότερο, μπορεί να περπατάς αρκετές ώρες και στο τέλος να γυρίσεις με άδεια χέρια.
Οι οβριές λοιπόν, μοιάζουν με μικρό κισσό που πολλές φορές αναρριχάται πάνω σε δέντρα, κλιματσίδες ή σκίντα, και στο σχήμα με το σπαράγγι.
Το χρώμα τους μπορεί να είναι πράσινο ή ανοιχτό καφέ. Φύονται από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τέλη Μαΐου, ανάλογα με την περιοχή. Όσο πιο θερμό είναι το κλίμα, τόσο πιο νωρίς φύονται.
Μαζεύονται με το χέρι (χωρίς μαχαίρι) και πρέπει να προσέχουμε να μην ξεριζώνουμε το φυτό. Αφού τις μαζέψουμε μπορούμε να τις συντηρήσουμε σε δοχεία με νερό (όπως τα άνθη), το οποίο δεν πρέπει να καλύπτει πάνω από τo 1/4 του σώματος του φυτού και σε θερμοκρασία 8-12 βαθμούς Κελσίου. Σε ιδανικές συνθήκες συντηρούνται περίπου έξι μέρες.
Το καθάρισμα της οβριάς γίνεται ως εξής: Ξεκινάμε να τη σπάμε από την άκρη του μίσχου και μέχρι να σπάει ο μίσχος. Το ινώδες μέρος που «τσακίζει» πρέπει να αφαιρείται, γιατί δεν έχει ευχάριστη υφή. Παραταύτα δεν πρέπει να πετάγεται, καθώς είναι πολύ χρήσιμο για τη δημιουργία ζωμών. Ο ζωμός της οβριάς σερβίρεται με λίγο λάδι και λεμόνι και είναι πολύ εύγευστος.
Οι οβριές καλό είναι να μην τρώγονται ωμές, καθώς το φυτό είναι ελαφρώς τοξικό. Αν θέλουμε να κρατήσουμε το 100% της γεύσης τους, δεν πρέπει να τις βράσουμε σε πολύ νερό, γιατί έτσι χάνουν τόσο την πικράδα όσο και την επίγευσή τους. Αν θέλουμε να πάρουμε το μέγιστο, μπορούμε να τις τσιγαρίσουμε σε λίγο ελαιόλαδο ή να τις μαγειρέψουμε στην κατσαρόλα με ελάχιστο νερό στον πάτο.
Σημ: Χθεσινές φωτο, από την συλλογή οβριάς, στο χωριό μας !