Δελβινάκι: Στο Πωγώνι της παράδοσης και της ιστορίας |

Το Δελβινάκι είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων.
Αποτελεί ιστορική έδρα του δήμου Πωγωνίου και έδρα της Δημοτικής Ενότητας Δελβινακίου. Μέχρι το 2011 υπαγόταν στην επαρχία Πωγωνίου και είναι κτισμένο σε υψόμετρο 700 μέτρων μεταξύ των βουνών Κασιδιάρη και Κουτσοκράνα. Παράλληλα είναι η έδρα της Μητρόπολης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Απέχει περίπου 70 χλμ από τα Ιωάννινα και σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 772 μόνιμους κατοίκους.
Τα σύνορα του Δελβινακίου έχουν διαμορφωθεί επί τουρκοκρατίας το 1873 με τον αυτοκρατορικό οροθετήριο τίτλο (Συνορλεμέ) του Τουρκικού κτηματολογίου Αργυροκάστρου. Για την ονομασία του υπάρχουν διιστάμενες απόψεις. Η μία εκδοχή απ΄ αυτές λέει, ότι πήρε την ονομασία του από το Ιταλικό από τους απέραντους αμπελώνες που είχαμε στην περιοχή μας και καλλιεργούνταν παλαιά καθώς και από την καλή ποιότητα κρασιών που παρήγαγε την εποχή εκείνη. Η δεύτερη εκδοχή θέλει να πιστεύει ότι η ονομασία του προήλθε από το Δέλβινο της Αλβανίας λόγω της μεγάλης ομοιότητας των τοποθεσιών. Σαν χρόνο κτίσεως του Δελβινακίου αναφέρεται το 1121, ντοκουμέντα όμως μαρτυρούν και διαψεύδουν την εκδοχή αυτή και τον τοποθετούν πολύ παλαιότερα ακόμη και προ Χριστού. Τα βασικότερα από αυτά αναφέρονται στον πλησίον της κεντρικής βρύσης χώρο όπου κατά την παράδοση βρέθηκαν ένα μικρό και ένα μεγάλο κτίσμα που ίσως να πρόκειται για ειδωλολατρικούς ναούς αλλά και το γεγονός ότι στους γύρω λόφους βρέθηκαν τάφοι, πήλινα αγγεία, τόξα, βελοθήκες και λίθοι σχήματος κεφαλής αγελάδας και ακόμη ότι οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν Αιολείς.
Το Δελβινάκι συγκροτημένο σε συνοικισμό, χρονολογείται περίπου στο 1620 με την σύμπτυξη μικρών οικισμών ( από Κτηνοτρόφους και Γεωργούς ), όπως η Γάλιανη, ο Κλοκός, η Μεσσαριά, η Σωτήρα, η Πλασιάβιστα όπου σώζονται ακόμη τα ερείπια. Οι πρώτοι κάτοικοι του ήταν εκείνοι που προήλθαν από την σύμπτυξη αυτών των οικισμών, γεωργοί και κτηνοτρόφοι οι οποίοι αργότερα κατά ( μετά τον 16ον αιώνα ) άρχισαν να μεταναστεύουν ειδικά προς την Κωνσταντινούπολη και επιδόθηκαν στο εμπόριο και την βιοτεχνία. Έτσι δημιουργήθηκε ο πρώτος μεταναστευτικός πυρήνας Δελβινακιωτών στην Κωνσταντινούπολη ο οποίος χάριν στην οικονομική του ευρωστία έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πληρώνοντας σημαντικά ποσά ώστε να εξευμενίσει την κτηνώδη μανία του τυράννου Αλή Πασά των Ιωαννίνων.

Το Δελβινάκι στάθηκε ηρωικό προπύργιο στον ξεσηκωμό κατά του τυράννου της Ηπείρου και φυσικά οι αδιάκοποι αγώνες των κατοίκων του, έκαναν τον Αλή Πασά να εκμυστηρεύεται στους έμπιστούς του, ότι «το Δελβινάκι με τα γρόσια και το Σούλι με το ντουφέκι, του άσπρισαν τα γένια…».
Η ιστορία του Δελβινακίου επί τουρκοκρατίας είναι τόσο μεγάλη που δεν είναι δυνατόν να εκτεθεί στις λίγες γραμμές αυτές. Για την ιστορία αναφέρετε ότι ο Αλή Πασάς πριν πληρωθεί και επειδή οι Δελβινακιώτες δεν ήθελαν την δουλεία, με διαταγή του έκαψε το Δελβινάκι δύο φορές, μία το 1765 και μία το 1788 όπου από τα τριακόσια σπίτια έμειναν μόνο δέκα. Με την οικονομική όμως στήριξη των μεταναστών από την Κωνσταντινούπολη ανοικοδομήθηκε το 1812 και απαριθμούσε 350 σπίτια και 3.500 κατοίκους. Αυτήν ακριβώς την περίοδο στο Δελβινάκι εγκαθίστανται ξένες οικογένειες προερχόμενες από τα γύρω μέρη του Πωγωνίου, την Αλβανία, την Κόνιτσα κλπ. Ειδικά δε από το χωριό Λέπενο, κεφαλοχώρι, 800 περίπου οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο Δελβινάκι. Χαρακτηριστική για τα δεινά που πέρασε το Δελβινάκι, είναι και η γραφή από τον ιστορικό Ιωάννη Λαμπρίδη στο βιβλίο του ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ που γράφτηκε το 1888.

Συγκεκριμένα ο Λαμπρίδης κάνοντας λόγο για την δράση των Σπαχήδων (εισπράκτορες φόρων), καταγράφει μια σειρά δεινών τα οποία υπέφεραν οι κάτοικοι των χωριών, από την καταδυνάστευσή τους: «Ο μεν φόρος της δεκάτης ως και ο πρόσθετος ούτος, ήσαν ασήμαντοι, υπέρογκοι όμως δαπάναι, κολαφισμοί, φυλακίσεις, ατιμάσεις, αυθαιρεσίαι και τα τούτοις παραπλήσια , ήσαν συνήθη κατά την είσπαραξιν αυτών, αφετηρία και αφορμή πολλάκις γενόμενα ερημώσεων και διαλύσεων χωριών…»

Στην συνέχεια ο Λαμπρίδης περιγράφει ένα γεγονός που έγινε στο Δελβινάκι, όπου οι βιαιοπραγίες ανάγκασαν τους κατοίκους το 1644 να φονεύσουν τους σπαχήδες. Αρχηγός των κατοίκων ήταν κάποιος που άκουγε στο όνομα Αντωνίου.
Μόλις μάθανε οι συγγενείς των σπαχήδων το γεγονός, πήραν στρατό και πήγαν στο χωριό και «…παραδίδοσι το χωρίον εις πυρ και σίδηρον απαγάγοντες και την γυναίκαν του ειρημένου προεστώτος…» γράφει χαρακτηριστικά ο Λαμπρίδης, ο οποίος αφού παραθέτει το τραγούδι που έβγαλε ο λαός για την τύχη της Αντώναινας, η οποία σκοτώθηκε από τους συγγενείς των σπαχήδων, παρατηρεί: «Μη οι κάτοικοι του Μ.(Δυτικά) της Ζίτσης χωρίου δεν προσεχώρησαν εις την κώμην ταύτην, μετά βίαιον θάνατον συγχωρίου αυτών υπό του σπαχή;»
Τι λοιπόν υποστηρίζει ο Λαμπρίδης; Ότι κάποιος κάτοικος των Γραμμενιών σκoτώθηκε από τον σπαχή της περιοχής και επειδή οι υπόλοιποι φοβήθηκαν, μετακόμισαν στην Ζίτσα. Πιθανά και με βάση την προηγούμενη αφήγηση του ιστορικού, ότι συνέβη στο Δελβινάκι να είχε συμβεί και στους Γραμμενιούς. Κάποιοι ή κάποιος κάτοικος δεν άντεξε στην καταπίεση του σπαχή της περιοχής και τον σκότωσε. Μετά από αυτό όμως ήρθαν τα αντίποινα όπως και στο Δελβινάκι.

Η τουριστική αξία που είχε αποκτήσει το Δελβινάκι τον 18ον αιώνα ήταν μοναδική. Πόλος έλξης των Ευρωπαίων ειδικά τουριστών υπήρξε η φαντασμαγορική τοποθεσία πάνω στην οποία είναι χτισμένο. Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς σε υψόμετρο 740 μ πάνω από την θάλασσα τέτοια γοητεία που προσφέρουν οι πέριξ της κοιλάδας που χτίστηκε το Δελβινάκι άνισου ύψους και σχήματος λόφοι με πλούσια βλάστηση σε όλους τους τόνους πρασίνου. Έτσι το Δελβινάκι πήρε από την διαρκή Έκθεση Ηπείρου το χρυσό μετάλλιο για την τουριστική του τοποθεσία.
Όταν ο Λόρδος Βύρων το 1809 επισκέφθηκε το Δελβινάκι αναφέρει ότι ευρέθη προ μαγευτικής θέας. Αυτό ήταν και το κίνητρο να δημιουργηθεί ένα τουριστικό κύμα Ευρωπαίων τουριστών προς το Δελβινάκι του 18ου αιώνα όπως του Γάλλου ιστορικού Pougueville και του συγγραφέα Leak.
Δυστυχώς όμως η όμορφη πρωτεύουσα του Πωγωνίου ουδέποτε αξιοποιήθηκε τουριστικά και μοιραία ακολούθησε τον δρόμο του μαρασμού και της αφάνειας όπως αλώστε και όλα τα γραφικά χωριά του Πωγωνίου και έμειναν στο περιθώριο της ανάπτυξης διεκδικώντας έστω μια θέση στην πολιτιστική ιστορία του Ελληνισμού.
Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το Δελβινάκι έπαιξε μεγάλο ρόλο, είναι γνωστό για την δραστηριότητά του το Τάγμα Προκαλύψεως Δελβινακίου υπό τον αντισυνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή, ο οποίος έγινε θρύλος. Το Τάγμα Προκαλύψεως «πετούσε από νίκη σε νίκη» τις ημέρες της μεγάλης αντεπίθεσης. Δελβινάκι,, Καλπάκι, Κόνιτσα, Καλαμάς, Πόγραδετς, Πρεμετή. Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 βρήκε τον Φριζή διοικητή του υποτομέα Δελβινακίου της 8ης Μεραρχίας. Το Τάγμα Δελβινακίου συνέλαβε τους πρώτους Ιταλούς αιχμαλώτους (15 αξιωματικούς, 700 οπλίτες), συνέτριψε την Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών “Τζούλια” , ανέκοψε την προέλαση των Ιταλών επιτυγχάνοντας την αναστροφή του μετώπου και προχώρησε στο Αλβανικό έδαφος. Ο επικεφαλής του Τάγματος Δελβινακίου Φριζής για τα λαμπρά στρατιωτικά του κατορθώματα δέχθηκε τηλεγραφικά συγχαρητήρια του βασιλιά Γεωργίου του Β’ και του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, προαγόμενος σε συνταγματάρχη επ’ ανδραγαθία. Εκεί, στην κορυφή Βίστριτσα, στις 5 Δεκεμβρίου του 1940, ο συνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής γίνεται θρύλος. Αρνείται να αφιππεύσει όταν τον χτυπούν ιταλικά αεροπλάνα. Είχε προσπαθήσει να αποκόψει τις ιταλικές δυνάμεις που υποχωρούσαν. Σκοτώνεται. Σε μια ήρεμη γωνιά της αλβανικής γης, κάτω από μια πελώρια βελανιδιά, οι στρατιώτες του τον θάβουν, όπως ήταν, με τη ματωμένη στολή.
Πέρα από τις γνωστές μάχες που δόθηκαν από το Τάγμα Δελβινακίου, το Δελβινάκι σώθηκε (δεν κάηκε από τις δυνάμεις κατοχής) γιατί οι κάτοικοι συγκέντρωσαν όλο τον οπλισμό του χωριού στο κεντρικό καφενείο και τον σκέπασαν με κάρβουνα οι Γερμανοί ψάχνοντας όλο το χωριό δεν βρήκαν ίχνος οπλισμού και περνώντας και από το κεντρικό καφενείο δεν είδαν καν τον σκεπασμένο οπλισμό, ήταν 25/01/1944 του Αγ. Γρηγορίου και από τότε ο Αγ. Γρηγόριος είναι προστάτης του Χωριού.