Επί Τουρκοκρατίας *
Το Δελβινάκι φέρεται να κτίστηκε κατά τα τέλη του 1ου αιώνα ενώ έτερες εκδοχές, τοποθετούν την ίδρυση του οικισμού το 1691 ή γύρω στα 1620 με την σύμπτυξη μικρών οικισμών όπως η Γάλιανη, ο Κλοκός, η Μεσσαριά, η Σωτήρα, η Πλασιάβιστα. Κατά τους τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας διέθετε Παρθεναγωγείο και Αρρεναγωγείο στο οποίο δίδαξαν κατά τον 19ο αιώνα, ο ιερομόναχος Κωνστάντιος και ο ποιητής Γεώργιος Γαζής ( στο χώρο που στεγάζονταν τα δύο αυτά σχολεία υπάρχει στη θέση τους Ταπητουργική σχολή του ΕΟΜΕΧ ). Άξιο αναφοράς είναι και το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των Δελβινακιωτών προς διάφορες περιοχές όπως η Κωνσταντινούπολη, η Μολδαβία, η Ρωσία για βιοποριστικούς κυρίως λόγους.
Τον Μάιο του 1806, επισκέπτεται το Δελβινάκι ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, ο οποίος παρακολούθησε την εορτή του πολιούχου Αγίου Αθανασίου (2 Μαΐου), ενώ ανέφερε πως ο πληθυσμός του Δελβινακίου ανερχόταν σε περίπου 600 κατοίκους. Το 1813 επισκέπτεται τον οικισμό και ο Άγγλος περιηγητής Τόμας Χιούζ, ο οποίος κάνει ιδιαίτερη μνεία στις διώξεις που είχαν υποστεί οι Δελβινακιώτες από το καθεστώς του Αλή Πασά, εξαιτίας της άρνησής τους να υποταχθούν στην εξουσία του, ενώ την ίδια χρονική περίοδο, μεταβαίνει στην περιοχή και ο Χένρυ Χόλλαντ, που αναφέρει και αυτός με τη σειρά του τις διώξεις που υφίσταντο οι κάτοικοι από τον Αλβανό πασά, μέσω της βαριάς φορολογίας αλλά και της εκτεταμένης παρουσίας Αλβανών στρατιωτών στον οικισμό. Μεταξύ των ετών 1829 και 1834, το Δελβινάκι πυρπολήθηκε δύο φορές: την πρώτη από τον Αλβανό, Σιλιχτάρ Μπότα και την δεύτερη από τον πασά των Ιωαννίνων Εμίν ή Ιμίν Πασά. Την ίδια εποχή, ο πληθυσμός του ανερχόταν σε περίπου 2000 Έλληνες, οι οποίοι απασχολούνταν κυρίως με την γεωργία.
* Σημ : Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Δελβινάκι φέρεται να κτίστηκε κατά τα τέλη του 1ου αιώνα ενώ έτερες εκδοχές, τοποθετούν την ίδρυση του οικισμού το 1691 ή γύρω στα 1620 με την σύμπτυξη μικρών οικισμών όπως η Γάλιανη, ο Κλοκός, η Μεσσαριά, η Σωτήρα, η Πλασιάβιστα. Κατά τους τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας διέθετε Παρθεναγωγείο και Αρρεναγωγείο στο οποίο δίδαξαν κατά τον 19ο αιώνα, ο ιερομόναχος Κωνστάντιος και ο ποιητής Γεώργιος Γαζής ( στο χώρο που στεγάζονταν τα δύο αυτά σχολεία υπάρχει στη θέση τους Ταπητουργική σχολή του ΕΟΜΕΧ ). Άξιο αναφοράς είναι και το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των Δελβινακιωτών προς διάφορες περιοχές όπως η Κωνσταντινούπολη, η Μολδαβία, η Ρωσία για βιοποριστικούς κυρίως λόγους.
Τον Μάιο του 1806, επισκέπτεται το Δελβινάκι ο Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ, ο οποίος παρακολούθησε την εορτή του πολιούχου Αγίου Αθανασίου (2 Μαΐου), ενώ ανέφερε πως ο πληθυσμός του Δελβινακίου ανερχόταν σε περίπου 600 κατοίκους. Το 1813 επισκέπτεται τον οικισμό και ο Άγγλος περιηγητής Τόμας Χιούζ, ο οποίος κάνει ιδιαίτερη μνεία στις διώξεις που είχαν υποστεί οι Δελβινακιώτες από το καθεστώς του Αλή Πασά, εξαιτίας της άρνησής τους να υποταχθούν στην εξουσία του, ενώ την ίδια χρονική περίοδο, μεταβαίνει στην περιοχή και ο Χένρυ Χόλλαντ, που αναφέρει και αυτός με τη σειρά του τις διώξεις που υφίσταντο οι κάτοικοι από τον Αλβανό πασά, μέσω της βαριάς φορολογίας αλλά και της εκτεταμένης παρουσίας Αλβανών στρατιωτών στον οικισμό. Μεταξύ των ετών 1829 και 1834, το Δελβινάκι πυρπολήθηκε δύο φορές: την πρώτη από τον Αλβανό, Σιλιχτάρ Μπότα και την δεύτερη από τον πασά των Ιωαννίνων Εμίν ή Ιμίν Πασά. Την ίδια εποχή, ο πληθυσμός του ανερχόταν σε περίπου 2000 Έλληνες, οι οποίοι απασχολούνταν κυρίως με την γεωργία.
* Σημ : Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου