Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Λίγη ιστορία για το χωριό μας !


Έτσι...για να μαθαίνουμε ! 
 

Τα σύνορα του Δελβινακίου έχουν διαμορφωθεί επί τουρκοκρατίας το 1873 με τον αυτοκρατορικό οροθετήριο τίτλο (Συνορλεμέ) του Τουρκικού κτηματολογίου Αργυροκάστρου.
Για την ονομασία του υπάρχουν διιστάμενες απόψεις. Η μία εκδοχή απ΄ αυτές λέει, ότι πήρε την ονομασία του από το Ιταλικό <bella vino> από τους απέραντους αμπελώνες που είχαμε στην περιοχή μας και καλλιεργούνταν παλαιά καθώς και από την καλή ποιότητα κρασιών που παρήγαγε την εποχή εκείνη. Η δεύτερη εκδοχή θέλει να πιστεύει ότι η ονομασία του προήλθε από το Δέλβινο της Αλβανίας λόγω της μεγάλης ομοιότητας των τοποθεσιών. Σαν χρόνο κτίσεως του Δελβινακίου αναφέρεται το 1121, ντοκουμέντα όμως μαρτυρούν και διαψεύδουν την εκδοχή αυτή και την τοποθετούν πολύ παλαιότερα ακόμη και προ Χριστού. Τα βασικότερα από αυτά αναφέρονται στον πλησίον της κεντρικής βρύσης χώρο όπου κατά την παράδοση βρέθηκαν ένα μικρό και ένα μεγάλο κτίσμα που ίσως να πρόκειται για ειδωλολατρικούς ναούς αλλά και το γεγονός ότι στους γύρω λόφους βρέθηκαν τάφοι, πήλινα αγγεία, τόξα, βελοθήκες και λίθοι σχήματος κεφαλής αγελάδας και ακόμη ότι οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν Αιολείς.
Το Δελβινάκι συγκροτημένο σε συνοικισμό, χρονολογείται περίπου στο 1620 με την σύμπτυξη μικρών οικισμών ( από Κτηνοτρόφους και Γεωργούς ), όπως η Γάλιανη, ο Κλοκός, η Μεσσαριά, η Σωτήρα, η Πλασιάβιστα όπου σώζονται ακόμη τα ερείπια. Οι πρώτοι κάτοικοι του ήταν εκείνοι που προήλθαν από την σύμπτυξη αυτών των οικισμών, γεωργοί και κτηνοτρόφοι οι οποίοι αργότερα κατά ( μετά τον 16ον αιώνα ) άρχισαν να μεταναστεύουν ειδικά προς την Κωνσταντινούπολη και επιδόθηκαν στο εμπόριο και την βιοτεχνία. Έτσι δημιουργήθηκε ο πρώτος μεταναστευτικός πυρήνας Δελβινακιωτών στην Κωνσταντινούπολη ο οποίος χάριν στην οικονομική του ευρωστία έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πληρώνοντας σημαντικά ποσά ώστε να εξευμενίσει την κτηνώδη μανία του τυράννου Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Το Δελβινάκι στάθηκε ηρωικό προπύργιο στον ξεσηκωμό κατά του τυράννου της Ηπείρου και φυσικά οι αδιάκοποι αγώνες των κατοίκων του, έκαναν τον Αλή Πασά να εκμυστηρεύεται στους έμπιστούς του, ότι «το Δελβινάκι με τα γρόσια και το Σούλι με το ντουφέκι, του άσπρισαν τα γένια...».
Η ιστορία του Δελβινακίου επί τουρκοκρατίας είναι τόσο μεγάλη που δεν είναι δυνατόν να εκτεθεί στις λίγες γραμμές αυτές. Για την ιστορία αναφέρετε ότι ο Αλή Πασάς πριν πληρωθεί και επειδή οι Δελβινακιώτες δεν ήθελαν την δουλεία, με διαταγή του έκαψε το Δελβινάκι δύο φορές, μία το 1765 και μία το 1788 όπου από τα τριακόσια σπίτια έμειναν μόνο δέκα. Με την οικονομική όμως στήριξη των μεταναστών από την Κωνσταντινούπολη ανοικοδομήθηκε το 1812 και απαριθμούσε 350 σπίτια και 3.500 κατοίκους. Αυτήν ακριβώς την περίοδο στο Δελβινάκι εγκαθίστανται ξένες οικογένειες προερχόμενες από τα γύρω μέρη του Πωγωνίου, την Αλβανία, την Κόνιτσα κλπ. Ειδικά δε από το χωριό Λέπενο, κεφαλοχώρι, 800 περίπου οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο Δελβινάκι.
Χαρακτηριστική για τα δεινά που πέρασε το Δελβινάκι, είναι και η γραφή από τον ιστορικό Ιωάννη Λαμπρίδη στο βιβλίο του ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ που γράφτηκε το 1888.
Συγκεκριμένα ο Λαμπρίδης κάνοντας λόγο για την δράση των Σπαχήδων (εισπράκτορες φόρων), καταγράφει μια σειρά δεινών τα οποία υπέφεραν οι κάτοικοι των χωριών, από την καταδυνάστευσή τους:
«Ο μεν φόρος της δεκάτης ως και ο πρόσθετος ούτος , ήσαν ασήμαντοι, υπέρογκοι όμως δαπάναι, κολαφισμοί, φυλακίσεις, ατιμάσεις, αυθαιρεσίαι και τα τούτοις παραπλήσια , ήσαν συνήθη κατά την είσπαραξιν αυτών, αφετηρία και αφορμή πολλάκις γενόμενα ερημώσεων και διαλύσεων χωριών...»
Στην συνέχεια ο Λαμπρίδης περιγράφει ένα γεγονός που έγινε στο Δελβινάκι, όπου οι βιαιοπραγίες ανάγκασαν τους κατοίκους το 1644 να φονεύσουν τους σπαχήδες. Αρχηγός των κατοίκων ήταν κάποιος που άκουγε στο όνομα Αντωνίου.
Μόλις μάθανε οι συγγενείς των σπαχήδων το γεγονός, πήραν στρατό και πήγαν στο χωριό και «...παραδίδοσι το χωρίον εις πυρ και σίδηρον απαγάγοντες και την γυναίκαν του ειρημένου προεστώτος...» γράφει χαρακτηριστικά ο Λαμπρίδης, ο οποίος αφού παραθέτει το τραγούδι που έβγαλε ο λαός για την τύχη της Αντώναινας, η οποία σκοτώθηκε από τους συγγενείς των σπαχήδων, παρατηρεί:
«Μη οι κάτοικοι του Μ.(Δυτικά) της Ζίτσης χωρίου δεν προσεχώρησαν εις την κώμην ταύτην, μετά βίαιον θάνατον συγχωρίου αυτών υπό του σπαχή;»
Τι λοιπόν υποστηρίζει ο Λαμπρίδης; Ότι κάποιος κάτοικος των Γραμμενιών σκoτώθηκε από τον σπαχή της περιοχής και επειδή οι υπόλοιποι φοβήθηκαν, μετακόμισαν στην Ζίτσα. Πιθανά και με βάση την προηγούμενη αφήγηση του ιστορικού, ότι συνέβη στο Δελβινάκι να είχε συμβεί και στους Γραμμενιούς. Κάποιοι ή κάποιος κάτοικος δεν άντεξε στην καταπίεση του σπαχή της περιοχής και τον σκότωσε. Μετά από αυτό όμως ήρθαν τα αντίποινα όπως και στο Δελβινάκι.

στο επόμενο η συνέχεια !

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου